rystian Zimerman zagra w Polsce po dziesięcioletniej przerwie, a wszystkie pięć koncertów wykonanych zostanie w hołdzie wybitnej polskiej kompozytorce Grażynie Bacewicz w 100. rocznicę jej urodzin. Pianiście towarzyszyć będzie grupa zaprzyjaźnionych muzyków: Kaja Danczowska, Agata Szymczewska, Ryszard Groblewski i Rafał Kwiatkowski.
W programie koncertu II Sonata oraz I i II Kwintet fortepianowy Grażyny Bacewicz.
Bilety w cenie 150 zł i 200 zł dostępne tylko w sprzedaży internetowej na stronie www.haluch.com.pl
Krystian Zimerman za występy w Polsce nie będzie pobierał honorariów, a dochód z koncertów postanowił przeznaczyć na cele charytatywne.
Producentem koncertu jest Warszawski Impresariat Muzyczny.
Krystian Zimerman urodził się w Zabrzu. Pochodząc z rodziny o bogatych tradycjach muzycznych obcował z muzyką na co dzień, w sposób najbardziej bliski, żywy i naturalny. Prawie każdego dnia w jego domu spotykali się muzycy by grać m.in. muzykę kameralną, co dało impuls dla bardzo wczesnego otwarcia się na muzykę. Sprawą zupełnie oczywistą stało się, że pierwsze muzyczne kroki stawiał pod okiem ojca. W 7. roku życia rozpoczął systematyczną współpracę, z wówczas adiunktem Andrzejem Jasińskim, która po 14 latach została uwieńczona dyplomem Akademii Muzycznej w Katowicach. Nie oznaczało to zakończenia procesu dalszej nauki. Krystian Zimerman zawsze uważał, że dzień w którym niczego się nie nauczył jest dniem straconym.
Pomimo nie posiadania afekcji do konkursów, naturalna droga muzycznego rozwoju prowadziła poprzez udział w kilku, mających swą renomę konkursach: muzyki rosyjskiej, muzyki polskiej, w konkursach monograficznych Prokofiewa czy Beethovena. Na końcu był Konkurs Chopinowski w roku 1975 i nagroda, która stała się przepustką do wszystkich sal koncertowych.
Po 25 latach Krystian Zimerman osiągnął to, co dla artysty ma szczególną wartość. Stworzył swą własną publiczność. Znajome twarze rozpoznaje wszędzie tam, gdzie wiodą trasy jego koncertów: w muzycznych centrach Europy, Ameryki, Azji. Od dziesięciu sezonów, gdy rozpoczął podróżowanie z własnym fortepianem, zdążył już przyzwyczaić publiczność i organizatorów do swego niezwykłego i tylko pozornie kłopotliwego ekwipunku. Dzięki zainteresowaniom techniczno-konstrukcyjnym dopracował się kilku własnych wynalazków pozwalających bez większego ryzyka i przy stosunkowo niewielkim nakładzie sił wozić z sobą swój instrument, tak jak to czynią muzycy wszystkich innych specjalności. Pewność własnego, dobrze znanego instrumentu poparta wiedzą z zakresu budowy fortepianów, zdobytą jeszcze w Katowicach oraz podczas ciągłej współpracy z firmą Steinway w Hamburgu, eliminuje, a przynajmniej zmniejsza do minimum to wszystko, co mogłoby utrudniać pełną koncentrację na sprawach czysto muzycznych. Stosunkowo wczesna styczność z głównymi nurtami muzyki europejskiej (niemieckiej, rosyjskiej, francuskiej etc) pozwoliła uniknąć pozostania „specjalistą od Chopina”. Natomiast wręcz wyzwoliła ambicję, co można zaobserwować w ostatnich dziesięciu latach, wykonywania muzyki francuskiej właśnie w Paryżu; Beethovena, Mozarta i Schuberta w Wiedniu; Brahmsa w Hamburgu, a np. muzyki amerykańskiej w Nowym Jorku i to pod batutą kompozytora - Leonarda Bernsteina. „Gdybym był aktorem - argumentuje - pracowałbym nad tym, by Szekspira grać w Londynie, a Czechowa w Rosji”...
Podobnie odczytuje przesłanie zaszczytnej dedykacji mistrza Witolda Lutosławskiego. Jego Koncert fortepianowy napisany dla Krystiana Zimermana, zrozumiałe samo przez się, musiał zostać wykonany w Warszawie na Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień” pod dyrekcją kompozytora.
Podczas wszystkich dotychczasowych recitali nowojorskich, jeśli nie w programie głównym to na bis, zawsze grał jakiś utwór polski. Przez kilka kolejnych sezonów, w muzycznych centrach trzech kontynentów wykonywał muzykę Karola Szymanowskiego.
Za największe swe szczęście uważa spotkania z wybitnymi muzykami - kameralistami i dyrygentami. Wielokrotnie współpracował z Kają Danczowską, Kyung -Wha Chung, Gidonem Kremerem; z plejadą około czterdziestu, innych jeszcze znakomitości świata muzycznego, jak np. Yehudi Menuhin.
Fortepian, jak się okazuje, nie był jedyną jego muzyczną miłością. Zawsze pasjonował się grą na organach, która w innym jeszcze, bo w wymiarze horyzontalnym pozwalała ogarniać i kształtować muzyczną formę. Z kolei rzemiosło dyrygenckie mógł poznawać i zgłębiać dzięki współpracy z największymi dyrygentami: Leonardem Bernsteinem, Herbertem von Karajanem, Seiji Ozawą, Riccardo Mutim, Lorinem Maazelem, André Previnem, Pierre Boulezem, Zubinem Mehtą, Barnardem Haitinkiem, Stanisławem Skrowaczewskim, Simonem Rattle i wielu innymi. W kilku przypadkach (Bernstein, Karajan, Kondrashin) była to współpraca szczególnie bliska, poparta więzią przyjaźni. Z Leonardem Bernsteinem trwała ona przez trzynaście lat, a Krystian Zimerman był ostatnim, przez pewien czas jedynym pianistą, występującym pod jego batutą, czy to podczas nagrań płytowych, czy na koncertach w wielu krajach Europy i USA. Możliwość częstego i bliskiego obcowania z osobowością, która w świecie dźwięków poruszała się doprawdy „jak ryba w wodzie”, mogła ciągle tylko wzbogacać.
Krystian Zimerman miał to wielkie szczęście, że mógł spotkać i bliżej poznać mistrzów starszej generacji Claudia Arrau'a, Arturo Benedetti-Michelangelego, Artura Rubinsteina, Światosława Richtera, co wywarło ogromny wpływ na jego muzyczny rozwój.
Obecnie zamieszkuje w Szwajcarii, gdzie spędził większą część swego dotychczasowego życia, dzieląc czas między życie rodzinne, działalność koncertową, kameralistykę i od kilku ostatnich lat, pracę pedagogiczną w Akademii Muzycznej w Bazylei. Stara się ograniczać liczbę koncertów do nie więcej niż pięćdziesięciu w ciągu jednego sezonu. Do swego muzycznego zawodu podchodzi w sposób kompleksowy. Prowadzi własny management. Zajmuje się badaniem akustyki m.in. sal koncertowych, najnowszymi technikami zapisu dźwięku oraz konstrukcją instrumentu. Studiuje psychologię i informatykę. W podobny, całościowy sposób traktuje nagrania fonograficzne, chcąc mieć wpływ na każdy kolejny etap ich powstawania. Współpracując od 24 lat z firmą Deutsche Grammophon, nagrał 22 albumy płytowe, za które wielokrotnie otrzymywał najbardziej prestiżowe nagrody.
W marcu 2005 roku artysta otrzymał doktorat honoris causa w swojej katowickiej Alma Mater. (źródło: www.haluch.com.pl)
Powrót
Dodaj nowy komentarz
Treść
Komentarze (0)
Poznań 2016
Europejska Stolica Kultury
O Poznaniu
Co słychać w kulturze
Twój udział
Informacje o wydarzeniach Poznań 2016
Zapisz się
Wypisz się