Używając języka heraldyki (jednej z nauk pomocniczych historii, zajmującej się badaniem rozwoju i znaczenia herbów, oraz zasadami ich kształtowania), należy powiedzieć, że herb Poznania przedstawia w polu błękitnym, blankowaną bramę miejską (białą, co jest rzadko spotykane w heraldyce, gdyż zazwyczaj barwa biała oznacza barwę srebrną), z trzema basztami. Nad najwyższą środkową (z oknem) znajduje się gotycka tarcza herbowa z orłem piastowskim króla Przemysła II. Na mniejszych, bocznych wieżach znajdują się postacie świętych w białych szatach: Świętego Piotra (z kluczem) po heraldycznej lewej i Świętego Pawła z Tarsu (z mieczem) po heraldycznej prawej. Tutaj mała uwaga, patrząc na herb z naszej perspektywy, jest odwrotnie, to święty Paweł jest po lewej, a święty Piotr po prawej, ale heraldyka rządzi się swoimi
prawami. W bramie znajdują się złote skrzyżowane klucze, nad którymi widnieje złoty krzyż równoramienny (grecki). Po bokach niższych baszt widnieją złote sześcioramienne gwiazdy i półksiężyce. Nad herbem widać złotą koronę. W obecnym kształcie herb został zatwierdzony przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych w 1997 roku. Autorem współczesnej, graficznej wersji herbu jest artysta Jerzy Bąk.
Herb Poznania, jak już wspomniałem, niewiele się zmienił na przestrzeni wieków. Pierwszy, zachowany wizerunek herbu, pochodzi z dokumentu opatrzonego datą 1 maja 1344 roku. Od dzisiejszego wizerunku, różnił się jedynie brakiem korony nad tarczą herbową. Spotyka się także uproszczoną wersję herbu, którą stanowiły dwa złote skrzyżowane klucze z krzyżem (widoczne w bramie pełnego herbu), na błękitnym tle. Pojawia się także wersja pośrednia – białe mury z kluczami w bramie